#34-Bractwo Pitagorejskie, Różne inne
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Spis treściA. Bractwo pitagorejskie / 21. Boski Pitagoras / 42. Pitagorejska polityka i etyka / 73. Pitagoreizm i orfizm / 134. Wierzenia pitagorejskie / 155. Nauka o duchu a duch nauki / 196. Pitagorejski ośrodek badawczy / 247. Badanie figur i stosunków przestrzennych / 258. Nauka o liczbach (arytmetyka) / 269. Nauka o dźwięku (akustyka) /2710. Nauka o ciałach niebieskich (astronomia) / 2711. Nauka o zdrowiu i budowie ciała / 3012. Numerozofia czyli filozofia pitagorejska / 3113. Muzyka sfer a drgania superstrun / 3614. Refleksje końcowe / 38Ważniejsze źródła / 43B. Pitagorejska ezoteryka racjonalna / 441. Co oznacza ezoteryka? / 482. Numerologia a numerozofia / 523. Wiedza tajemna pitagorejczyków / 574. Po owocach ich nauk poznacie ich... / 595. Wiedza święta a wiedza profańska / 616. Controversiae / 63C. Spór o Pitagorasa / 681. Krytyczne i konstruktywne podejście do źródeł / 712. Możliwość porozumienia racjonalisty z neopitagorej... / 733. Porządki pojęciowe / 744. Czy Pitagoras został ubóstwiony? / 765. Rytuały wtajemniczenia / 806. Symbolika / 817. Triumf akuzmatyków / 838. Związki pitagoreizmu z innymi szkołami / 879. Wschodni depozyt / 9110. Pitagoreizm redivivus!1Mariusz AgnosiewiczBractwopitagorejskie2Trudno jest jednoznacznie sklasyfikować zwią-zek jaki około VI w. p.n.e. w Krotonie na południuItalii założyłPitagoras z Samos(gr.Pythagóras;ok. 570 — ok. 497 p.n.e.). Jeśli uznamy, iż było tobractwo religijne, jak się często pisze, powiemwówczas, iż była to jedna z najbardziej fascynują-cych sekt religijnych w dziejach. Ich wyjątkowośćprzejawiała się w wielu aspektach, o czym poniżej,a w szczególności w ich stosunku do badań nauko-wych. Bractwo pitagorejskie można określić synte-tycznie jako związekfilozoficzno-religijno-nauko-wyorazpolityczny.Wokół pitagorejczyków narosłobardzo wiele legend, a samą postać Pitagorasamożemy uznać za wpół legendarną; rzymski Pitago-reizm charakteryzowany był czasami jako„staro-żytna masoneria".Ich symbolem był pentagram. Sam związek ist-niał około jednego wieku (od połowy VI do 440 r.p.n.e.), jednak myśl jego była nadal kontynuowanai rozwijana, do III w. p.n.e., odcisnęła silne piętnona całym życiu intelektualnym starożytnej Grecji(której jesteśmy spadkobiercami), a w szczególno-ści naPlatona.Odrodziła się później u schyłkurepubliki rzymskiej pod postaciąneopitagoreizmu(60 r. p.n.e. — 50 r. n.e.). Opisując doktrynę i zna-czenie Pitagoreizmu, na marginesie jedynie oma-wiam neopitagoreizm, który mnie generalnie tutajnie interesuje.31. Boski PitagorasDziś, jeśli kojarzymyPitagorasa,to przede wszy-stkim ztwierdzeniem Pitagorasai z matematyką,tymczasem w rzeczywistości jest nie tylko naderwątpliwe, aby Pitagoras był autorem tego twierdze-nia, ale i nie jest pewne, czy w ogóle zajmował sięnauką. To co na pewno o nim można powiedzieć, toże zainicjowałreligijno-etyczno-polityczneideezwiązku krotońskiego,a następnie pod imieniemMistrza świat poznał różne dzieła, myśli i odkrycia,które w większości były zapewne dokonane przezjego uczniów i kontynuatorów. Ogromna większośćz tego co napisano na temat„Mędrca samijskiego”to legendy i zmyślenia, a teksty firmowane jegoimieniem są apokryfami,Pitagorasnie pozostawiłpism. Jeśli więc gdzieś spotykamy się ze stwierdze-niem, że Pitagoras powiedział to czy tamto, bądźdokonał tego lub owego, należy podchodzić do tegoz należytą rezerwą.Pitagoraspochodził z Samos. Nie mogąc jednakznieść rządówPolikratesa,udał się na emigrację, doWielkiej Grecji, czyli na południową Italię. W mię-dzyczasie ponoć wiele podróżował na Wschód i doEgiptu (tam miał zdobyć swoją wiedzę matema-tyczną). Jako pierwszy sam określał się filozofem.Uważano go za maga i taumaturga. ObokEpimeni-desazaliczany bywa do największych szamanówstarożytności. Miał przypomnieć sobie poprzednieswe wcielenia, czyli:41. Syna Hermesa.2. Euforba Frygijczyka,który walczył pod Troją z Patroklosem.3. Hermotimosa, wieszczka Klazomene.4. Rybaka.Jako założyciela sekty religijnej, proces jego de-ifikacji był podobny jak w przypadku Jezusa, o któ-rym jednak wiadomo jeszcze mniej pewnego niżo samym Pitagorasie. Co więcej, losy sektneopita-gorejskichw Rzymie były pod pewnymi względamipodobne do losów sekt chrześcijańskich, tyle żeprześladowania tych pierwszych były skuteczniej-sze i w połowie I w. n.e. zostali rozbici. Gdyby więcdzieje potoczyły się nieco inaczej, to być może nig-dy nie powstaliby jezuici, gdyż zamiastTowarzy-stwa Jezusowego,mielibyśmyTowarzystwo Pitago-rejskie,zaś naszym„Zbawcą”mienilibyśmyPitagorasa...Jamblich(ok. 270 — ok. 330) w„Żywocie Pita-gorasa”nazywa go„przywódcą i ojcem boskiejfilozofii”,„bogiem,demonem(to jest istotą nad-ludzką) czyboskim człowiekiem”.Przypisywanomu nieziemską wiedzę i moc czynienia cudów(w pismach świętych wyliczano 11 rodzajów cudówjakie miał zdziałać). Wielu uważało go za wcielenieHermesalubApollona Hyperborejskiego.PodobniejakJezus,miał zstąpić doHadesu.Dzięki zaczaro-wanej strzale otrzymanej od hiperborejskiego ka-płanaAbarisa,mógł latać w powietrzu, uśmierzać5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]