§ Wolski Marcin - Alterland, Kuciapka123
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
MARCIN WOLSKI
ALTERLAND
2003
CZĘŚĆ PIERWSZA
TERAZ
I
Padał śnieg. Drobny, twardy, bardziej przypominający grad niż biały puch. Wystarczyło
wychylić głowę z wnętrza limuzyny, aby poczuć na twarzy smagnięcie lodowego pazura.
Simon zawahał się, zatrzasnął jednak za sobą drzwiczki i postawiwszy kołnierz granatowego
płaszcza z wielbłądziej wełny, śmiało skierował się ku gardzieli wypalonego wąwozu,
będącego kiedyś ruchliwą, zabytkową ulicą.
Służbowy lincoln objechał tymczasem wokół ronda, omal nie tracąc zawieszenia na
wystających szynach tramwajowych, i zniknął w głębi alei. Północną jezdnię arterii Wschód-
Zachód odgradzał od ruin podwójny rząd zasieków z drutu kolczastego, z tabliczkami w
języku rosyjskim i polskim, ostrzegającymi przed przekraczaniem granicy
Skansiena.
Nie
dotyczyło to Amerykanina – miał
propusk
ważny jeszcze kilka dni...
Propusk kłassa A –
pozwalający poruszać się bez urzędowego opiekuna po całym terenie miasta, wyjąwszy
obszary podległe wojsku.
– Rubikon – pomyślał, dochodząc do ośnieżonej rudery Cafe-Clubu. – Przekraczam
cholerny Rubikon!
Oczywiście jeszcze mógł wrócić, telefonicznie przywołać samochód, który ledwie co
zniknął w tumanach śniegu, a potem odwołać operację, powstrzymać Agnes i Chrisa, a
samemu, porzuciwszy wszelkie nadzieje, zaszyć się gdzieś na krańcu świata i co najwyżej
liczyć na cud.
Jednak na samą myśl o powrocie na bankiet poczuł mdłości. Patrzeć znów na zapite
mordy sowieckich
marszałów, gienierałów
i ich tubylczych sługusów? Oglądać, jak
oszołomieni wódką generał Powell, Clark czy Ramsay dają się poklepywać tym Euroazjatom
i pić dalej kolejne toasty,
za drużbu, za mir, za pabiedu
nad żółtkami i arabusami,
za
buduszczeje zawtra?
Cóż za cierpienie dla byłego pijaka i byłego Europejczyka!
Mimo popołudniowej pory
szampanskoje,
traktowane jako
zapojka,
lało się hektolitrami i,
rzecz warta zauważenia, nie była to wcale sowiecka podróbka, ale oryginalne
vin de France,
wprost od towarzyszy z Paryża. I to w jakiej scenerii...? Na świeżo odmalowanych ścianach
klasycystycznego Pałacyku, dziś siedziby Pierwszego Komisarza, a od paru stuleci ulubionej
kwatery zdobywców, mianowańców i kolaborantów wisiały stare tkaniny oraz powyciągane z
muzeów malowidła. Często zmieniane, zdarzało się bowiem, że podczas bankietów we
własnym gronie podochocona generalicja paliła z pistoletów do tych wszystkich
gierojew
proszłych wriemion,
powstańców, wodzów, królów, których twarze, jak utlenione freski,
poznikały już z tubylczych podręczników, ustępując pola bohaterom nowym, ludowym,
słusznym.
Simona upodobał sobie szczególnie generał NKWD Pietrowski, zruszczony Polak, brunet
o twarzy filmowego amanta i zimnych oczach urodzonego mordercy. Przepijał do
Amerykanina często, a na koniec, gdy wyszli razem na papierosa do palarni, mieszczącej się
w dawnej kaplicy, zaczął wprost namawiać do wspólnego wypadu w miasto.
– Próbował pan Polek, profesorze? – pytał nienaganną angielszczyzną. – Nikt nie kocha
tak jak Polki. Nie mówię oczywiście o jakichś zawodowych kurwach, mamy wśród naszych
współpracowniczek biegłe pod każdym względem studentki, istne „grafinie”, a także
nastoletnie aktywistki Komsomołu, gotowe zrobić naprawdę wiele na polu współpracy
radziecko-amerykańskiej...
Simon taktownie odmówił, lecz mimo to nie pozbył się towarzystwa dowódcy
Awtonomnoj Czerezwyczajki.
– A swoją drogą interesujące, po co znakomitemu doradcy do spraw ekologii globalnej
przepustka do
Gruzawowo Rajona?
Pytanie nie zaskoczyło Amerykanina.
– Ptaki – odparł krótko. A widząc po raz pierwszy zdumienie na twarzy Pietrowskiego,
dodał: – Nie wiem, czy pan generał orientuje się, jak wiele gatunków ptaków i drobnych
ssaków znalazło sobie ostoję w tym rumowisku. Wczoraj zupełnie przypadkowo widziałem
gadożera, siedzącego na dachu Muzeum Narodowego. Tego gatunku nie notowano w
waszych stronach od lat...
Pietrowski uśmiechnął się pogardliwie.
– Zatem życzę pomyślnych łowów – powiedział, odchodząc od ornitologa. I zapewne
dodając w duchu:
Wot zapadnaja diekadiencyja!
Ich świat właśnie się kończy, a chcą się
zajmować jakimiś chrzanionymi
pticami.
Choć z drugiej strony nic nie szkodzi, jeśli po całym
tym imperialistycznym barachle miałoby pozostać tylko parę skrzydlatych drapieżników.
Krasnoarmiejec o perkatym nosie i twarzy jakby wyjętej z ruskiej
narodnej skazki
przez
dłuższą chwilę drobiazgowo przeglądał dokumenty.
–
Amierykaniec? –
zapytał.
Simon potwierdził.
–
Szpion znaczyt... –
w oczach przybyłego gdzieś z głębokiego Powołża junaka zapaliły
się czujne błyski. Chwilę taksował wzrokiem wysokiego, niespełna czterdziestoletniego
mężczyznę, dobrze odżywionego, w eleganckim ciemnym płaszczu i wytwornych butach, na
tle ruin i nierównego trotuaru wyglądającego na przybysza z innej planety. Nade wszystko z
dyscypliną walczyła w nim chętka, by zerwać z szyi gościa futerał z
fotokamierą.
– Jestem członkiem delegacji Kongresu Stanów Zjednoczonych, przybyłej na zaproszenie
Awtonomnowo Komissariata Inastrannych Dieł –
wyjaśniał spokojnie, płynną ruszczyzną,
indagowany. Nie życzył sobie żadnego konfliktu, a myśl o przeszukaniu budziła w nim
niepokój. Wartownicy byli kretynami, ale gdyby ich szef zdecydował się na rewizję, odkrycie
przekaźnika, modemu, nie mówiąc już o ukrytej broni, pogrążyłoby go na amen. Dlatego
uśmiechnął się szeroko i wyjął z kieszeni paczkę marlboro. –
Zakuritie?
Euroazjata złagodniał. A kiedy nierozpakowana paczka znalazła się w jego kieszeni,
usunął się na bok i machnął automatem dwóm „zaporowym”, grzejącym się przy
koksowniku. Niechętnie odsunęli szlaban.
–
Nada wiernut’sia w tri czasa –
pouczyli go na odchodnym. –
Milicyjonnyje wriemia.
W odróżnieniu od reszty miasta dawny Trakt Królewski wyglądał, jakby działania
wojenne zakończyły się wczoraj. Wypalone fasady straszyły oczodołami pustych okien. Gruz
uprzątnięto jedynie z prawej strony ulicy, czyniąc przejazd dla policyjnych skotów – reszta
pozostawała, i pozostać mogła, wiecznym rumowiskiem – skansenem kontrrewolucji.
Budynki najbliższe alei 1 Maja pokrywały jeszcze napisy
Wnimanije miny!,
dalej jednak ktoś
wypisał łacińskimi literami „Min nie ma”.
Ulica zakręcała łagodnym łukiem i kończyła się ślepo starą barykadą, w której utkwił
wrak wypalonego czołgu z czerwoną gwiazdą. Parę metrów przed nią wąska, uprzątnięta i
odśnieżona „droga milicyjna” wiodła w prawo i dalej zapewne w dół, ku Wiśle. Simon jednak
nie miał żadnych interesów na Powiślu. Skręcił więc w lewo, w Warecką, z narażeniem życia
przeciskając się pod łącznikiem, który dobry czas temu osunął się z lewej strony,
pozostawiając niewielki prześwit.
W odróżnieniu od wyludnionego Nowego Światu, w tej części gruzowiska można było
zauważyć liczne dowody ludzkiej egzystencji: wydeptane ścieżki wśród ruin. Przygarbione,
płochliwe postacie, pomykające tu i ówdzie. Blade twarze, wyglądające z okien, w większości
pozasłanianych dyktą. Nozdrza drażnił zapach dochodzący z ognisk, na których autochtoni
najwyraźniej warzyli sobie posiłki.
Na temat mieszkańców gruzowiska krążyły najrozmaitsze wieści. Okupant dysponował
przecież wystarczającymi środkami, aby zlikwidować wszelkie życie biologiczne w
dowolnym punkcie Ziemi – los Bretanii czy buntowniczego Piemontu stanowił dostateczny
dowód jego bezwzględności i konsekwencji w eksterminacji wrogów. Z jakiego więc powodu
tolerował ten nielegalny świat warszawskich robinsonów? Jako swoisty eksperyment?
Rezerwuar „helotów”, w którym młodzi funkcjonariusze Czeki mogli nabierać doświadczenia
podczas swoistych kryptejów? Poligon broni biologicznych? W imperium nic nie działo się
bez powodu. O nogi Simona otarł się bezpański kundel. Mężczyzna instynktownie odskoczył.
Wiedział o wściekliźnie szalejącej w Warszawie.
–
Hello. Do you want a guide? –
obok Amerykanina wyrósł chłopak dwunasto-, może
trzynastoletni. –
This is my street.
– Możesz mówić po polsku – półgłosem odparł przybysz. Wyrostek popatrzył nań
[ Pobierz całość w formacie PDF ]