Średniowieczna ars moriendi jako kwintesencja światopoglądu epoki, teksty, prace maturalna z polskiego
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Średniowieczna ars moriendi jako kwintesencja światopoglądu epoki. Rozwiń temat,
Opierając się na interpretacji załączonych fragmentów Pieśni o Rolandzie.
„Pieśń o Rolandzie” jest typowym średniowiecznym tekstem, w którym główni bohaterowie przeważnie rycerze mają swoje określone zasady. Kierują się trzema podstawowymi ideami, są nimi: Bóg, honor, ojczyzna.
Każdy rycerz, musiał być gotowy poświęcenia własnego życia aby stanąć w obronie kraju. Tak też postąpił Roland, główny bohater legendy. Dzielny, odważny i mężny wraz z nieliczną grupą wojowników stanął na czele oddziału aby pokonać nacierającego wroga. W czasie okrutnej bitwy Roland zostaje ciężko ranny i czuje zbliżającą się śmierć. Jest jednak dumny, iż przyszło mu zginąć na polu walki. Wciąż modli się do Boga aby miał litość i zmiłował się nad jego dzielnymi rycerzami, którzy nadal, w pocie czoła, wyczerpani do granic możliwości, walczą za słuszna sprawę, choć świadomi są klęski. Następnie błaga anioła Gabriela o wstawiennictwo u Boga i ten sam los po śmierci, który spotkać ma jego wojów. W ręce chwyta miecz i róg, próbuje wstać ciągle modląc się do Boga, i gdy już mu się uda stanąć na nogach rusza przez rozległe pola w stronę Hiszpanii. Wyczerpany i znużony długotrwałym bólem, doszedłszy do wzniesienia pada na twarz. Osłabiony Roland miał jeszcze siłę pokonać Saracena, który udawał nieżywego i chciał zgładzić go po czym odebrać mu miecz. Jednakże resztkami sił, jest w stanie zmiażdżyć jego głowę rogiem.
W końcu czuje na swym ciele chłodny powiew śmierci, która rozchodzi się po nim od stóp do głów. Kładzie się pod sosną. Jego twarz muskają delikatne źdźbła trawy. Pod sobą kładzie swój miecz i róg, obraca głowę w stronę pogańskiej Hiszpanii, aby Karol wiedział, ze on i jego ludzie walczyli do końca, że nie poddali się, że walczyli za ojczyznę. Unosi do góry pięść i bezgłośnie krzyczy do Boga o sąd. Wyznaje przed nim swoje grzechy od tych najmniejszych do tych największych ze skruchą i pobożnością. Kiedy w końcu czuje, że oto nadszedł jego koniec, ostateczność przed, którą nie można się nigdzie schronić, nigdzie uciec; zdejmuje prawą rękawicę i w tym czasie otwierają się bramy niebios i ku niemu zstępują najprawdziwsi Aniołowie- wysłannicy Boga. Wspomina rzeczy, których dokonał, dzięki którym zdobył sławę, i miłość ludzi. Poczuł w oczach ciepłe łzy, które mimo woli zaczęły powoli sączyć się spod przymkniętych powiek na poranione i okrwawione policzki. Więc tak wygląda śmierć... Mimo bólu i smutku, mimo tłoczących się w głowie wspomnień, które już nie powrócą modli się dalej, niemalże błaga Boga o przebaczenie, wychwala go i powierza mu swoją duszę grzesznika. Kiedy Gabriel- jeden z aniołów- odebrał od niego rękawice, dopełnił się żywot dzielnego rycerza. Aniołowie odebrali duszę ciału, i zabrali ją do Boskiego raju.
Śmierć miała umoralniać, dawać przykład innym stanom społecznym, jednocześnie była bardzo często wyidealizowana aby wzbudzić określone emocje, zmierzające ku współczuciu. Działo się tak dzięki subiektywnej wizji śmierci, pełnej symboli i alegorii, przekazanej przez autora. Przedstawiona śmierci była urzekająca i wzruszająca, a także wzniosła. Piękna śmierć przysługiwała ludziom heroicznym tzn. bohaterom oddającym życie za ojczyznę.
W Pieśni wyróżniamy 3 aspekty śmierci prawego rycerza; Śmierć Rolanda jako rycerza i wasala była symbolem zwycięstwa, wierności królowi oraz oddania swojej ojczyźnie. Chrześcijańska śmierć Rolanda oparta była na oddaniu Bogu. Przeprowadzał on rachunek sumienia i oddając cześć Bogu modlił się podczas własnej śmierci. Bohaterska śmierć przejawiona bliskością z Bogiem i uosobieniem bohatera z męczeńską śmiercią Chrystusa była dowodem odwagi, wierności ojczyźnie.
W „Pieśni o Rolandzie” przedstawiono kawałek średniowiecznej rzeczywistości, w której rycerze walczą w obronie wiary i umierają z imieniem Boga na ustach. Takie życie zostaje nagrodzone zbawieniem...
... [ Pobierz całość w formacie PDF ]