Ćwiczenia usprawniające grafomotorykę, Dysleksja
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Pedagogiczny Kurs Kwalifikacyjny
Ćwiczenia usprawniające grafomotorykę
u dzieci z dysleksją.
opracowała: pod kierunkiem:
AgaZio
Wałbrzych 2012
Spis treści
Wstęp…………………………………………………………………………………….3
Rozdział I
1.Co to jest dysleksja…………………………………………….....................................3
2.Rodzaje dysleksji………………………………………………………………………3
Rozdział II
1.Dysgrafia- obniżona sprawność grafomotoryczna ……………………………………4
2. Oznaki zburzeń graficznych…………………………………………………………..6
Rozdział III
Ćwiczenia usprawniające grafomotorykę ……………………………………………….6
1. Zabawa w rysowanie………………………………………………………………….7
2. Przykłady ćwiczeń usprawniających technikę pisania i rysowania…………………..8
3. Ćwiczenia fizyczne dla dzieci z obniżonym poziomem graficznym………………..11
4.Metoda kinezjologii edukacyjnej Paula Dennisona………………………………….12
Zakończenie……………………………………………………………………………14
Bibliografia…………………………………………………………………………….15
WSTĘP
W niniejszej pracy przedstawiam przykłady ćwiczeń zalecanych dzieciom z dysleksją rozwojową o obniżonej sprawności grafomotorycznej. Myślę, że ćwiczenia te nadają się również do poprawy, jak też nabywanie samej umiejętności pisania u dzieci już w wieku przedszkolnym.
Wybrałam ten problem i te ćwiczenia do przedstawienia w mojej pracy, gdyż jako matka dziecka, które od początku bardzo brzydko pisało, szukałam metod, które mogłyby to poprawić i rozwinąć umiejętności grafomotoryczne u mojego dziecka.
ROZDZIAŁ I
1.Co to jest dysleksja
Terminologia określająca specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu jest bardzo bogata i wywodzi się z języków greckiego i łacińskiego, w których przedrostek dys – oznacza brak czegoś, trudność, niemożność, nadając znaczenie negatywne, a czasownik lego znaczy „czytam”.
Najnowsza definicja dysleksji przyjęta w roku 1994 przez Towarzystwo Dysleksji im. Ortona brzmi : „Dysleksja jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności
w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonologicznego. Trudności
w dekodowaniu pojedynczych słów są zazwyczaj niewspółmierne do wieku życia dziecka oraz zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych; trudności te nie są wynikiem ogólnego zaburzenia rozwoju ani zaburzeń sensorycznych. Dysleksja manifestuje się różnorodnymi trudnościami w odniesieniu do różnych form komunikacji językowej, często oprócz trudności w czytaniu, dodatkowo pojawiają się poważne trudności
w opanowaniu czynności pisania i poprawnej pisowni ”.
3. Typy dysleksji
W poszczególnych przypadkach, ze względu na odmienny patomechanizm zaburzeń czytania i pisania, wyróżnia się kilka typów dysleksji. Według profesor Marty Bogdanowicz są one wyznaczone przez rodzaj zaburzeń leżących u podstaw złożonej czynności czytania i pisania :
- dysleksja typu wzrokowo- przestrzennego – uwarunkowana zaburzeniami funkcji wzrokowo-przestrzennych (zaburzenia percepcji wzrokowej i pamięci wzrokowej, spostrzegania przestrzeni);
- dysleksja typu słuchowo-językowego – uwarunkowana zaburzeniami funkcji słuchowo-językowych (percepcji słuchowej i pamięci słuchowej dźwięków mowy powiązane z zaburzeniami językowymi);
- mieszany typ dysleksji – uwarunkowany zaburzeniami funkcji wzrokowo- przestrzennych oraz funkcji słuchowo-językowych;
- dysleksja typu integracyjnego – uwarunkowana zaburzeniami koordynacji funkcji percepcyjnych (wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych, dotykowo- kinestetycznych) i motorycznych.
Inna klasyfikację zaproponował David Bakker , który wyróżnia dwa typy dysleksji:
- językowy typ dysleksji (dysleksja typu L): uczeń czyta szybko, lecz popełnia dużo błędów ze względu na przedwczesne posługiwanie się strategiami językowymi (dla czynności czytania dominuje lewa półkula mózgu),
- percepcyjny typ dysleksji (dysleksja typu P): uczeń czyta wolno, lecz popełnia mało błędów ze względu na zbyt długo utrzymującą się dominację strategii percepcyjnych, wzrokowo-przestrzennych (dla czynności czytania dominuje prawa półkula mózgu).
Wyróżnione dwa typy zaburzeń czytania można diagnozować tylko u około 60% słabo czytających uczniów. W każdym z opisanych przypadków występuje słabe rozumienie czytanego tekstu, lecz odmienny jest obraz kliniczny dysleksji. Wiedza na temat nieprawidłowego kształtowania się dominacji półkul mózgowych w odniesieniu do czynności czytania pozwala odpowiednio zaprojektować terapię. W typie L będziemy stymulować funkcje prawej półkuli, angażujące percepcję wzrokowo-przestrzenną (czytanie tekstów pisanych zróżnicowanym krojem czcionki, rozpoznawanie wypukłych liter i wyrazów dotykiem lewej ręki), zaś w typie P będziemy wspomagać rozwój lewej półkuli (ćwiczenia rozwijające funkcje językowe, rozpoznawanie za pomocą dotyku prawej ręki liter i wyrazów).
ROZDZIAŁ III
1.Dysgrafia- obniżona sprawność grafomotoryczna
Trudności w czytaniu i pisaniu ,według Marty Bogdanowicz mogą występować w trzech formach, w postaci izolowanej (na przykład tylko trudności z nauczeniem się poprawnej pisowni) lub łącznie (kiedy występują jednocześnie dwie lub nawet trzy formy tych zaburzeń). Są to:
Dysleksja (w wąskim rozumieniu) – specyficzne trudności w czytaniu.
Dysortografia – specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni
(w tym błędy ortograficzne)
Dysgrafia – trudności w opanowaniu pożądanego, to znaczy czytelnego poziomu
graficznego pisma.
Pisanie jako czynność graficzna jest procesem, który angażuje prawidłowe spostrzeganie wzrokowe, sprawność manualną i koordynację wzrokowo- ruchową. Deficyty
w tym zakresie powodują obniżoną sprawność grafomotoryczną czyli tzw. dysgrafię. Sądzę, że ocenę poziomu graficznego pisma najlepiej dokonać na podstawie zeszytów szkolnych, one pokazują prawdziwe trudności w technice pisania.
Analizując poziom graficzny należy mieć na uwadze następujące kryteria ( według T. Wróbla):
· kształt liter
· łączenie liter
· pisanie ruchem nieprzerywanym
· zachowanie odpowiednich odstępów między literami i wyrazami
· ogólne wrażenie
Do charakterystycznych objawów zaburzeń sprawności grafomotorycznej u dzieci należy:
· pismo nieczytelne, nieestetyczne; brzydkie, gwałtowne
· błędy proporcjonalności (litery wychodzące poza linie)
· brak melodii kinetycznej pisma (litery pozbawione płynności , nie łączone)
· ogólne wolne tempo pisania
· zeszyty niestaranne, pomazane
· zbyt silny lub zbyt słaby nacisk ołówka ( napięcie mięśni)
· częste ścieranie i poprawianie
· dziecko często się męczy i zniechęca
· niechęć do wykonywania wszelkich ćwiczeń graficznych
· ogólna słaba sprawność ruchowa całego ciała a szczególnie mała sprawność motoryczna rąk
Powodem obniżonego poziomu graficznego najczęściej jest:
· nieprawidłowa pozycja ciała
· nieprawidłowy chwyt pisarski
· zaburzone analizatory korowe
· problem z przetwarzaniem bodźców zmysłowych (układ przedsionkowy, proprioceptywny i dotykowy)
· osłabione napięcie mięśniowe
· zaburzenia emocjonalne
2.Oznaki zaburzeń graficznych:Zakłócenia funkcji wzrokowych
· mała pomysłowość, przepisywanie od kolegów
· dzieci nie lubią rysować z pamięci, chętnie kolorują, korzystają z szablonów, kalkują
Duże napięcie mięśniowe
· nadmierne przyciskanie, rysowanie linii grubych, przedzieranie papieru, linie są krzywe
· przedmioty duże gdyż dziecko nie potrafi opanować ruchu
Małe napięcie mięśniowe
· linie nikłe, drżące, niepewne
· przedmioty małe, których wielkość uniemożliwia umieszczenie szczegółów
Dzieci leworęczne
· mają ograniczoną precyzję ruchów, silną męczliwość ręki, nie nadążają za grupą, zamazują pismo, łamią ołówki
· niepotrzebne przestawianie rąk powoduje nerwice, płacz, ataki złości.
Dzieci z zaburzeniami schematu ciała lub orientacji przestrzennej
· ...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]